Μαρία Κορινθίου, πώς είσαι ως μαμά;

Η Μαρία Κορινθίου είναι μία μαμά που προσπαθεί να "κρατήσει ζωντανό το παιδί μέσα της" ενώ ταυτόχρονα η οικογένειά της είναι το άλφα και το ωμέγα για εκείνη. Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Γιάννη Αϊβάζη και έχουν μια κόρη, την Ισμήνη, η οποία τώρα είναι 12,5 χρονών.

από τη Χρυσούλα Σπυράτου 

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας, ως μαμά;
Είμαι μια μητέρα που ακολουθεί τα ήθη και τα έθιμα και τις παραδόσεις της οικογένειας αλλά και της Ελλάδας γενικότερα, ό,τι μας χαρακτηρίζει σαν Έλληνες. Προσπαθώ να δώσω στο παιδί μου εφόδια όσον αφορά στον σεβασμό απέναντι στους ανθρώπους και στην ευγένεια της ψυχής. Η παιδεία και η διαπαιδαγώγηση ενός ανθρώπου ξεκινά από την ευγένεια της ψυχής, από τον σεβασμό στους απέναντί μας είτε υπάρχουν κάποιες διαφορές είτε όχι. Το σημαντικό είναι να ξέρει ότι όλους τους σεβόμαστε και αναλόγως πράττουμε.

Θα λέγατε ότι είστε «Ελληνίδα μάνα»; Και αν ναι ποιο είναι το πιο στερεοτυπικό χαρακτηριστικό σας;
Πάρα πολύ. Είμαι «Ισμηνούλα πάρε τη ζακέτα σου, Ισμηνούλα έλα να φας, πάμε για ύπνο». Είμαι γενικά άνθρωπος του προγράμματος αλλά έτσι κι αλλιώς θεωρώ ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν όρια στην διαπαιδαγώγησή τους, να υπάρχει πάντα ένα πρόγραμμα, γιατί έτσι θα τους είναι ευκολότερο να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα και στην υπόλοιπη ζωή τους, αλλά ταυτόχρονα να μην ξεχνάει ότι είναι παιδί.

Τώρα που μπαίνει στην εφηβεία, τι συμβουλή της έχετε δώσει;
Είναι πολύ σημαντικό ειδικά τώρα στην εφηβεία να μην ξεχνάει την παιδικότητά της. Της λέω ότι μπορεί προς τα έξω να φαίνεται κάτι άλλο, αλλά δεν αφήνω ποτέ την παιδικότητά μου. Αυτό είναι από τα πιο σημαντικά, να μην ξεχνάς την παιδικότητά σου, την ανεμελιά σου και να ζήσεις την κάθε ηλικία σε αυτό το κομμάτι που βρίσκεσαι.

Η κόρη σας ποια βασική οικογενειακή αξία θα θέλατε οπωσδήποτε να πάρει;
Προσπαθώ να της δώσω εφόδια για να είναι δυνατή, δυνατή ψυχικά, να μην έχει ανάγκη κανέναν, να πάρει τη ζωή στα χέρια της όταν θα πρέπει, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζει πως είμαι πάντα πίσω της. Αν χρειαστεί και γυρίσει, να ξέρει ότι είμαι εκεί για να της απλώσω το χέρι και να την βοηθήσω. Επειδή είναι και μοναχοπαίδι, θέλει προσοχή αλλά και επειδή είναι ένα παιδί ηθοποιών που εκτίθενται στα μέσα, κι αυτό θέλει μεγάλη προσοχή.

Θέλατε από μικρή να γίνετε μητέρα ή ήταν κάτι που σας προέκυψε στην πορεία;
Δεν το είχα σαν επιθυμία και λαχτάρα ενώ πολλές γυναίκες το έχουν από νωρίς, αλλά εγώ δεν ήμουν από αυτές. Μου συνέβη, δεν θα πω την λέξη «έτυχε» γιατί δεν μου αρέσει, και πήρα την απόφαση να το ζήσω στο έπακρον. Πήρα την απόφαση να κάνω οικογένεια, να αφοσιωθώ σε αυτήν και έτσι κινούμαι από τότε που έκανα τη δική μου επιλογή.

Βρίσκετε καθόλου χρόνο για περνάτε χρόνο μαζί;
Πάντα βρίσκω χρόνο για το παιδί μου γιατί είναι προτεραιότητα. Πάντα έκανα τις επιλογές μου και πάντα όταν έρχονταν διάφορα στον δρόμο μου, κοιτούσα πρώτα πώς θα αντιμετωπίσω το πρόγραμμα του παιδιού και μετά το δικό μου. Και δεδομένου κιόλας ότι κάθε ηλικία έχει διαφορετικές ανάγκες, κάθε ηλικία έχει διαφορετικές προσαρμογές. Μέχρι 6 χρονών που ήταν η Ισμήνη, συνειδητοποιημένα τα είχα κάνει όλα πέρα για να είμαι στο σπίτι με το παιδί. Όταν μετά πήγε στο δημοτικό, μπόρεσα να κάνω 5 πράγματα παραπάνω επαγγελματικά αλλά και για τον εαυτό μου ως Μαρία. Πρώτα είναι το πρόγραμμά του παιδιού μου και μετά όλα τα άλλα και πάντα βρίσκω τις λύσεις μου.
Τώρα πια θα πάμε για φαγητό μαζί. Πιο παλιά πηγαίναμε στις παιδικές χαρές. Τώρα στην εφηβεία θα έρθουν οι φίλες τα εδώ, θα πάρω τις φίλες της να τις πάω βόλτα, σινεμά, θέατρο. Η παρέα μου είναι ο άντρας μου, το παιδί μου και οι φίλες της και 3 μετρημένα άτομα.

Εσείς βρίσκετε χρόνο για τον εαυτό σας; Και αν ναι, τι προτιμάτε να κάνετε;
Τώρα πια που έχει μεγαλώσει ναι, αλλά πιο παλιά που ήταν πιο μικρή ήταν πιο δύσκολο γιατί τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία είναι πιο «γατζωμένα» πάνω σου. Τώρα πια μου αρέσει να μένω σπίτι. Είμαι πολύ σπιτόγατα…

Ακόμη και μετά από δύο καραντίνες;
Δεν χόρτασα με τις δύο καραντίνες (γελάει). Ήταν το καλύτερό μου να μένω σπίτι. Βρήκα και χρόνο να κάνω 5 δουλειές παραπάνω. Μου αρέσει το σπίτι, μου αρέσει να είμαι σπίτι, μου αρέσει να κάνω παρέα με το παιδί μου, με τον άντρα μου, με τα σκυλάκια μου. Πολλές φορές μου λένε οι φίλες μου να πάμε για κανένα ποτό το βράδυ αλλά εγώ τίποτα... Αν είναι να κάνω κάτι, θα πάω για κανένα φαγητό. Αλλά εάν θέλω να δω κανέναν φίλο μου, που είναι βέβαια και πολύ μετρημένοι, είτε έρχονται σπίτι για καφεδάκι είτε θα πάω εγώ. Μου αρέσει, με ευχαριστεί να είμαι στο σπίτι μου, με ηρεμεί. Πολλοί δεν μπορούν να το καταλάβουν αλλά το βλέπω σαν το «φρούριό» μου, το καστράκι μου…

Πώς θα θέλατε να τη δείτε όταν μεγαλώσει; Έχετε κάποια όνειρα εσείς γι’ αυτή, πριν από εκείνη;

Θέλω να την φαντάζομαι ευτυχισμένη. Να είναι ένα παιδί ψυχικά ελεύθερο. Να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα κατάλοιπα ζωής, να έχει όσο το δυνατό λιγότερες στενοχώριες και προβλήματα, να μάθει να τα αντιμετωπίζει, να βρίσκει τις λύσεις της. Και όσο είμαι εγώ δίπλα της φυσικά θα τη βοηθάω σε όλα, αλλά όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ, να μπορεί να στηρίζεται στα πόδια της και να είναι πραγματικά και ψυχικά ευτυχισμένη.