#Μαμά_ με_γνώμη: Πώς μιλάει η Μανίνα Ζουμπουλάκη για την σεξουαλική παρενόχληση στα παιδιά της

Συμβαίνουν πολλά στην κοινωνία μας το τελευταίο διάστημα, τα οποία σίγουρα όχι μόνο μας αφορούν αλλά οφείλουν να μας αγγίζουν βαθύτατα. Για αυτό το λόγο αποφασίσαμε να επικοινωνήσουμε με μανούλες που μπορούν να μας μιλήσουν για αυτά τα θέματα ακριβώς όπως τα μοιράστηκαν με τα παιδιά τους. Είναι σημαντικό σε μια κοινωνία που αλλάζει και εξελίσσεται να γνωρίζουμε πως επικοινωνούνται αυτές οι αλλαγές στα παιδιά μας, αφού εκείνα θα τις ζήσουν.

Σήμερα η μαμά με γνώμη είναι η Μανίνα Ζουμπουλάκη

από τη Βέρα Πάρδου 

«Τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια, θέλουμε να έχουν αυτοπεποίθηση και να στέκονται καλά στα πόδια τους… αλλά όσες (μαμάδες) θυμόμαστε την δική μας εφηβεία, ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο ούτε αυτονόητο: όταν είσαι έφηβη/ος και νέα/ος, έχεις μια απειρία και μια κοινωνική αδεξιότητα, εκτός από αθωότητα στα όρια της χαζομάρας, κι ας νομίζεις ότι είσαι τζιμάνι.

Δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θα ερχόντουσαν να μου εξομολογηθούν τι τραβάνε στα σχολεία, στις σχολές ή στις δουλειές τους, μακάρι να το έκαναν, παλεύω (όπως κάθε μαμά) να είμαι δίπλα τους… αλλά η κυρίως δουλειά μου ήταν  και είναι να μην έχω δουλειά ως προς αυτόν τον τομέα, από κάποια ηλικία και μετά.

Να μιλάνε τα παιδιά μου με φίλες/ους, να φτιάξουν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που δεν θα τα αφήνει μόνα τους στις δύσκολες φάσεις. Πλαγίως, η δουλειά μου είναι να αλλάξουν και τα ΄πράγματα’, να αλλάξει η νομοθεσία, να ευαισθητοποιηθούμε όλοι αντάμα ως προς την κακοποίηση, σεξουαλική και μη, να αλλάξουν τα μυαλά των ανδρών (μια και κυρίως αυτοί έχουν/εκμεταλλεύονται την εξουσία), να κινηθούν τα παιδιά μου σε μια καλύτερη πραγματικότητα από την σημερινή.

Αυτό που λέω δηλαδή είναι ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να κλαίνε στην αγκαλιά μου επειδή τα στριμώχνει το αφεντικό. Θέλω να ΜΗΝ τα στριμώχνει κανένα αφεντικό, κανένας καθηγητής, κανένας μεγαλύτερος.

Και αν, παρ’ ελπίδα, συμβεί κάτι τέτοιο… να έχουν δυνατές φιλίες, εκτός από δυνατούς χαρακτήρες – οι φιλίες είναι αυτές που μας βοηθάνε να μένουμε στον αφρό στη ζωή, να παλεύουμε με τα κύματα και με τα τέρατα. Και αντέχουν οι δυνατές φιλίες μέχρι να εξαφανιστούν όλα τα τέρατα.»