Είσαστε ιδανικοί γονείς;

Αγάπη και Αποδοχή.  Πάνω απ’ όλα τα παιδιά θέλουν κάποιον να τα αγαπάει, ότι και αν γίνει.  Τα παιδιά επιθυμούν να έχουν την αποδοχή και την αγάπη του γονιού ακόμα και όταν κάνουν λάθη, ή πείσματα ή αταξίες.  Πολλές φορές αυτές οι συμπεριφορές αποτελούν τεστάρισμα «με αγαπάει η μαμά/ο μπαμπάς ότι και αν γίνει;».  Οι φωνές, τα νεύρα, οι απειλές, οι τιμωρίες έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, επειδή το παιδί τις καταγράφει ως έλλειψη αγάπης και αποδοχής. Το παιδί χρειάζεται γονείς που ακούν αυτά που έχει να πει, που δε του φωνάζουν όταν κάνει λάθος, που καταλαβαίνουν την οπτική του γωνία, που χαίρονται με τις χαρές του και στεναχωριούνται με τις στεναχώριες του (παραδεχτείτε το, πόσες φορές δεν έχετε προσπεράσει κάποια μικρή χαρά ή στεναχώρια του παιδιού σας, κρίνοντάς την ασήμαντη;).

Συναισθηματική ωριμότητα και Εμπιστοσύνη.  Το παιδί σας χρειάζεται γονείς που είναι συναισθηματικά ώριμοι, που μπορούν να ελέγξουν τη δική τους απογοήτευση και τα δικά τους νεύρα για να βοηθήσουν το παιδί όταν έχει ένα ξέσπασμα, όταν γκρινιάζει, όταν παραπονιέται, όταν κλαίει, ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει και το παιδί έχει άδικο. Το παιδί σας χρειάζεται έναν γονιό που πιστεύει σε αυτό, που πιστεύει στις δυνάμεις και τις ικανότητες του παιδιού του και έχει ένα θετικό όραμα για τον καλύτερο εαυτό του παιδιού, ακόμα και την ώρα που το μόνο που βλέπει μπροστά του είναι κακή συμπεριφορά.

Το κάθε παιδί αξίζει να έχει έναν τέτοιο γονιό.  Βέβαια, δεν είναι πάντα δυνατό να είμαστε έτσι, αφού κι εμείς είμαστε άνθρωποι, με τις αδυναμίες μας!  Όμως, αν αισθάνεστε ότι σε αυτή τη φάση η ζυγαριά γέρνει προς την αρνητική πλευρά και θα επιθυμούσατε να αυξήσετε το ποσοστό των θετικών γονεϊκών πρακτικών δεν είναι αργά για να ξεκινήσετε τώρα και να δώσετε στον εαυτό σας τη στήριξη που χρειάζεται και αξίζει για να γίνετε το είδος του γονιού που επιθυμείτε.

Συχνά οι γονείς κολλούν σε έναν αρνητικό κύκλο δικών τους συμπεριφορών.  Αυτό σχετίζεται συχνά με τη συμπεριφορά του παιδιού: η δύσκολη προσχολική ηλικία, τα ξεσπάσματα και τα ζόρια της προεφηβείας, το ρόλερ-κόστερ και τα δράματα της εφηβείας… Αν το καλοκοιτάξει κανείς, τα προβλήματα και οι δυσκολίες έρχονται και επανέρχονται σε κύκλους.

Εσείς επιθυμείτε να βλέπετε τα δύσκολα ή τα ωραία;  Συχνά η στάση μας εξαρτάται από το πώς βλέπουμε τα πράγματα: αν στην ανατροφή των παιδιών διαρκώς εστιάζουμε στα προβλήματα και τις δυσκολίες, τότε είναι φανερό ότι θα νιώθουμε μονίμως ζορισμένοι και πιεσμένοι.  Αν πάλι επιλέξουμε να δούμε τα καλά και τα θετικά της ανατροφής και δεχτούμε ότι οι δυσκολίες είναι ένα μικρός μέρος της όλης διαδικασίας, τότε παίρνουμε τα θετικά και ξεπερνάμε πολύ ευκολότερα τα αρνητικά.

Αλήθεια, αν είχατε ένα φυτό που σας άρεσε πολύ και ξαφνικά το βλέπατε να κιτρινίζει, να ζαρώνουν τα φύλλα του, να μαραίνεται, τι θα κάνατε;  Θα θυμώνατε μαζί του και θα του βάζατε τις φωνές για να αναπτυχθεί σωστά;  Φυσικά και όχι!  Θα προσπαθούσατε να βρείτε τι φταίει και ποιες είναι οι ανάγκες του: μήπως δεν έχει αρκετό φως;  Μήπως δεν έχει αρκετό νερό;  Μήπως δεν έχει αρκετό χώρο για να αναπτυχθεί;  Ακριβώς η ίδια αναλογία ισχύει και για το παιδί σας!  Και για εσάς τον ίδιο ή την ίδια, ως γονιό!!

Γιατί να μη δώσετε στον εαυτό σας τη λιακάδα και τη φροντίδα που χρειάζεται; Αν διαρκώς αυτομαστιγώνεστε και κατηγορείτε τον εαυτό σας, αυτό δε σας κάνει καλύτερο γονιό!  Μια τέτοια στάση δε σας επιτρέπει να στηρίξετε τον εαυτό σας, να ανασυγκροτήσετε τις δυνάμεις σας, να διατηρείτε την ψυχραιμία σας και να ελέγχετε τα συναισθήματά σας και τις αντιδράσεις σας.  Μπορεί η προσχολική, η παιδική, η προεφηβική ή εφηβική ηλικία να σας φαίνεται ατελείωτη, όμως πριν το καταλάβετε, το παιδί σας θα έχει μεγαλώσει και θα είναι ένα ανεξάρτητο άτομο.  Κάθε μέρα σε αυτή τη φάση της μικρής ηλικίας το παιδί σας δημιουργεί αναμνήσεις, αναπτύσσει νευρωνικούς συνδέσμους στον εγκέφαλό του, θέτει τις βάσεις για το πώς θα σχετίζεται με τους ανθρώπους στην υπόλοιπη ζωή του.

Αν χρειάζεστε περισσότερη στήριξη, προσφέρετέ την απλόχερα στον εαυτό σας. Τι χρειάζεστε για να είστε πιο ήρεμοι; Περισσότερο ύπνο;  Λιγότερο στρες;  Λιγότερα πράγματα μέσα στην ημέρα σας ώστε να υπάρχει χρόνος με το παιδί σας;  Μήπως χρειάζεστε μια γερή δόση αγάπης για τον εαυτό σας και το παιδί σας, με την κατανόηση ότι ούτε εσείς ούτε αυτό θα είναι ποτέ ‘τέλειο’;

Λοιπόν;  Ξέρετε πώς να είστε αυτού του είδους ο γονιός;  Αν είστε σαν τους περισσότερους γονείς που ξέρω, ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΗΔΗ πώς να είστε αυτού του είδους ο γονιός.  Το επόμενο βήμα θα είναι να γίνετε ο γονιός που επιθυμείτε να είστε!

Να είστε πάντα καλά, για εσάς τους ίδιους και για τα παιδιά σας!

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια