"Το Δωμάτιο", της Πέπης Κόγια

Και το παραμύθι ξεκίνησε. Η πόρτα άνοιξε κι οι ρόδες της βαλίτσας κύλισαν.

Χαρά!!
Μεγάλη!!
Περηφάνια .- άλλη τόση.-

Κι έπειτα! Μια ησυχία.- Το κρεβάτι πάντα στρωμένο, πουθενά οι μαλωμένες μεταξύ τους κάλτσες, άφαντα τα βομβαρδισμένα φούτερ, εξαφανισμένα τα παντελόνια με το ένα μπαντζάκι μακρύ και το άλλο σαν από βερμούδα.Ολα σε τάξη.

Κάποιες φωνές μιλούν. Ενα σύνδρομο αναφέρουν. Σαν κάτι με πουλάκια;

Μπα..!!!Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς!

Αααα !! Οχι!! Δεν πολιορκούμεθα από σύνδρομα! Δρν προλαβαίνουμε!

Υποχρεώσεις. Διατυπώσεις.

Καθημερινότητα.Ηρθε το πρωί. Πότε πρόλαβε να έρθει και το βράδυ;Το κάθε μέρα .- η ρουτίνα- η δουλειά- οι φίλοι- φαγητό- θέατρο- γυμναστική- σινεμά- καφές με μάτια φιλικά.

Κι αυτή η βαλιτσούλα με τις ρόδες; Κάνει την εμφάνισή της. Αλλοτε πυκνά, άλλοτε όχι.- Για λίγο ή για λίγο περισσότερο. Τα μητρικά μάτια εκεί. Παρόντα.-

Μια πιο μοντέρνα ελληνίδα μανούλα , μάνα , μαμά!!

Πιο χαλαρή, πιο εφευρετική, πιο ανοιχτή, πιο επικοινωνιακή!! Texting! Messenger!! Instagram!!Φατσούλες!! Καρδούλες!! Φιλάκια!!

Call me!!

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς αφήνει ελεύθερο χρόνο για προσωπικές στιγμές , για νέες εμπειρίες, για νέες αναζητήσεις , για όνειρα σε αναμονή... κι αφήνει επίσης ,

σιγά σιγά τα ίχνη του με τα ροδάκια της βαλίτσας να μπαινοβγαίνουν.

Κι είναι σύνδρομο άδειας αγκαλιάς. Το δέρμα από το δέρμα σου, το σώμα που ακουμπώντας το ,είναι κατάδικό σου, δεν

μυρίζει πούδρα, αλλά eau de parfum ή μοδάτες ανδρικές κολόνιες, η μωρουδίσια ύπαρξη , τα χέρια της τα απαλά, έχουν γίνει λαμπρά πια- και χειρίζονται μόνα τους το κάθε μέρα χωρίς την

παλαιότερη υποχρεωτκή κηδεμονική εποπτεία.

Ο χρόνος πανδαμάτωρ. Ναι!!

Σ´ αυτήν την ιστορία , την ζωντανή, ο χρόνος αναδεικνύει. Φωτίζει!

Τι;

Πόσο αξεπέραστη είναι η αγκαλιά ενός παιδιού!

Πού το αγκαλιάζεις και το φιλάς , χοροπηδώντας γύρω του σαν μικρός κλόουν ,που το φιλάς και δεν χορταίνεις την μυρωδιά του ,που σου έχει Τόσο λείψει!!

Που η χαρά είναι Χαρά ! Γιατί κι εκείνο αφήνεται στα χάδια σου και σ´ αγκαλιάζει! Ξανά και πάλι! Ξανά και πάλι!

Με χαμόγελα!

Κι ομολογίες ψυχής!

- Ρε μαμά..!!!Φτάνει!!

- Μου' λειψες μάτια μου!!Εγώ ; Τόσο λίγο; Τόσο δα;

- Κι εμένα!!

Η πόρτα της ενηλικίωσης ενός παιδιού δεν αφήνει άδεια την φωλιά, αφήνει ανοιχτή πάντα μια αγκαλιά, να περιμένει. ´Αλλωστε αυτή η αγκαλιά... πάντα ανοιχτή ήταν ...Να περιμένει να γευτεί την απόδειξη της αγάπης χωρίς ανταλλάγματα!

Γί αυτό...λοιπόν !

Μια και μόνη συμβουλή.

Αφεθείτε στην υπερβολή της αγκαλιάς. Από την πρώτη στιγμή , τότε που η καρδούλα ακουμπά στην δική σας και το κλάμα σταματά μεμιάς .. και για όλες τις στιγμές της υπόλοιπης ζωής σας!